Εκεί στα ανοιχτά της θάλασσας, παρέα με τα αφρισμένο κύμα και τους γλάρους, ο Μιχάλης έμαθε τόσα πολλά πράγματα. Πως μπορούσε να ξεχάσει την βάρκα την ζωή;
Κάθε φορά που την βλέπει ξεχασμένη και ξεθωριασμένη, εκεί στην αμμουδιά, η καρδιά του ραγίζει.
Όμως δεν θα την αφήσει έτσι. Σύντομα μόλις μπορέσει θα την φτιάξει, θα τη βάψει με το πράσινο χρώμα, που του έδωσε ο παππούς, θα την κάνει "κούκλα" έτσι σαν ήταν πρώτα και θα ξανοιχτεί μαζί της στο πέλαγος…
Κι εκεί, στα γαλανά νερά και στην απεραντοσύνη της θάλασσας, η φουρτουνιασμένη του ψυχή, θα βρει επιτέλους, τη γαλήνη…