Προχωρεί προς το παράθυρο και ανοίγει τις κουρτίνες. Ο συννεφιασμένος ουρανός της φέρνει μια μελαγχολία. Πως άλλαξε έτσι ο καιρός; Χθες ακόμη είχε λιακάδα… Στέκεται και κοιτάζει αφηρημένα τις στάλες της βροχής, που πέφτουν στο τζάμι… Δεν σκέφτεται τίποτα, λες και το είναι της αρνιέται ν’ ακολουθήσει της σκέψη της. Σε λίγο όμως, τινάζεται πάνω, όταν το μυαλό της τίθεται ξαφνικά σε … λειτουργία και συνειδητοποιεί πως σήμερα είναι 22 του Μάρτη. Αυτή η μέρα, που τόσο πολύ την έχει βασανίσει.. Πρέπει ως τις έντεκα η ώρα, να έχει αποφασίσει. Χθες το βράδυ χίλιες φορές πίστεψε πως πήρε την απόφαση και χίλιες φορές άλλαξε γνώμη.

Μέρες τώρα τη βασανίζει εκείνο το γράμμα της Αϊσέ, σταλμένο από την Αγγλία. Το διάβασε τόσες φορές, ώστε ο έχει μάθει σχεδόν απ’ έξω:

Λονδίνο, 2.3.97

Αγαπημένη και αξέχαστη φίλη,

Βλέπεις σου γράφω το γράμμα στα Ελληνικά, για να δεις πως δεν τα ξέχασε κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια… Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρές και διαβάζαμε μαζί τα μαθήματα μας; Εμένα μου άρεσε πάνα να παίρνω στα χέρια μου το δικό σου βιβλίο. Ήταν όσο όμορφο! Ακόμα έχω στο νου μου την Άννα, τη Λόλα, το Μίμη… Μου άρεσε τόσο πολύ να διαβάζω μαζί σου κι ας μη γυρνούσες ποτέ εσύ, να κοιτάξεις το δικό μου βιβλίο…