Το βράδυ τηλεφώνησε στην Χριστίνα. Ήθελε τόσο πολύ να την δει. Λαχταρούσε να την σφίξει στην αγκαλιά του να την φιλήσει…
-Είμαι λίγο άρρωστη… δεν μπορώ να βγω, θα σου τηλεφωνήσω αύριο του είπε, κι έκλεισε το τηλέφωνο.
ΕΚατάλαβε. Η Χριστίνα τελικά δεν άντεξε να τον περιμένει. Θυμήθηκε πόσο τρυφερά του ψιθύριζε: "Σ' αγαπώ". Και τότε μια ανατριχίλα απλωνόταν σ' όλο του το κορμί. Την κοίταζε στα μάτια και πίστευε πως τα λόγια της ήταν αληθινά. Αλίμονο όμως! Η αγάπη τον τύφλωσε. Δεν πρόσεξε καλά ή δε θέλησε να προσέξει πως είχε στα μάτια της την νύχτα κι ας έλαμπε από το φως. Σηκώθηκε απότομα. Έδιωξε κάτι μικρά σύννεφα θλίψης και κάθισε στον καναπέ.
Έπρεπε να γυρίσει σελίδα…