Συμπληρώθηκαν όλα τα νούμερα στον ογκολογικό θάλαμο D του νοσοκομείου στο Ισραήλ…

Η Αναστασία ήταν εκεί μέσα αρκετές μέρες. Σαν πιο παλιά υποδεχόταν τις άλλες που πρωτοέρχονταν. Τους έδινε θάρρος και κουράγιο.

Σηκωνόταν από το κρεβάτι, έβαζε πρώτα τη ρόμπα της, ύστερα έβαζε το χαμόγελο της και περιφερόταν σε όλα τα κρεβατια του θαλάμου. Χάδευε τα μαλλιά, έσφιγγε το χέρι και έλεγε με σιγουριά:

-Όλα θα πάνε καλά! Ο Θεός είναι μεγάλος!

Ο πόνος ενώνει τους ανθρώπους, τους φέρνει πιο κοντά.

Η κάθε στιγμή στο κρεβάτι του πόνου μοιάζει με αιώνας. Και η Αναστασία ένιωθε πως τις γνώριζε όλες εκεί μέσα πριν από αιώνες. Τις αγαπούσε σαν αδελφές… Σαν τις αδελφές της που τις είχε αφήσει στην Κύπρο και της έλειπαν τόσο πολύ.

Τον δικό της ουρανό.

Η διπλανή της ήταν η Κυριακού, μια γριά που δεν μπορούσε να κουνήσει το πόδι της. Η Αναστασία σηκωνόταν, πήγαινε σιγά σιγά και ρωτούσε αν χρειάζεται κάτι, για να τη βοηθήσει.

Στο κρεβάτι απέναντί της, η κυρία Μαρούλα. Την βρήκε εκεί όταν πήγε. Έκαναν πολύ καλή παρέα. Όταν η μία δεν ένιωθε καλά, στο πλάι της η άλλη.