Σε λίγο ένα δυνατό σφύριγμα έκανε τη Μαρίνα να τρέξει γεμάτη περιέργεια στο παράθυρο. Θεέ μου! Τι ήτα αυτό που έβλεπε. Ο αέρας φυσούσε με μανία, λες κι αγωνιζόταν να ξεριζώσει τα δέντρα της αυλής. Οι γλάστρες έπεσαν όλες κάτω κι έγιναν κομμάτια. Τα λουλούδια κόπηκαν και σκόρπισαν τα πέταλά τους. Τα φύλλα των δέντρων έγιναν παιχνίδι του ανέμου, ενώ τα κλωνάρια τους πάλευαν να κρατηθούν όρθια καθώς ο ανελέητος άνεμος τα λύγιζε και τα κουνούσε με δύναμη πέρα-δώθε. Μια αστραπή διέσχισε τον ουρανό και σχεδόν ταυτόχρονα ακούστηκε ένας δυνατός κεραυνός! Χαλασμός κόσμου! Η βροχή που ξέσπασε ξαφνικά συμπλήρωσε την εικόνα της καταστροφής.
Το βράδυ ο άνεμος επανήλθε ισχυρότερος, σφύριζε δυνατά, ανατριχιαστικά κι άρχισε ένα ατελείωτο πάλεμα με τη βροχή, που χτυπούσε ανελέητα τα κεραμίδια του σπιτιού.
Το δωμάτιο της Μαρίνας φωτιζόταν κάθε τόσο από τις αστραπές και η καρδιά της έτρεμε κάθε φορά που άκουγε τις βροντές. Ένας δυνατός κεραυνός την έκανε να τρομάξει περισσότερο. Σκεπάστηκε με τα σκεπάσματα ως το κεφάλι.
Σε λίγο της φάνηκε ότι άκουσε βήματα. Μέσα σ' όλο εκείνο το χαλασμό δεν μπορούσε ν' ακούσει καλά. Κάποιος άνοιξε, μπήκε μέσα και την πλησίασε. Ένα χέρι άγγιξε το σκέπασμά της.
Τι να συνέβηκε άραγε στη Μαρίνα εκείνο το φοβερό βράδυ της ανεμοθύελλας;