• Η Δανάη, ένα άσπρο τριαντάφυλλο!


    Ήταν όμορφη εκείνη η άνοιξη του 2002. η χαρά της ζωής έσταζε από τα φύλλα των δέντρων και ανάβρυζε από το χώμα, από τις πέτρες και τα κρυστάλλινα νερά.

    Ο ουρανός χαμογελούσε. Σε κάθε του χαμόγελο φύτρωνε χορτάρι. Και την αυγή, όταν το φεγγάρι του ‘δινε το στερνό φιλί και τον αποχαιρετούσε, ο ουρανός ερωτοτροπούσε με την άνοιξη. Σε κάθε τους σμίξιμο άνθιζαν λουλούδια.
    Τα πουλιά τραγουδούσαν τον έρωτα, κρυμμένα στις φυλλωσιές των δέντρων. Παντού δροσιές, χρώματα κι ευωδιές.

    Το πιο μικρό, το πιο ασήμαντο λουλουδάκι έπαιρνε χρώμα και ζωή.

    Η αναγέννηση της φύσης σε όλο της το μεγαλείο!

    Η Αίγλη απολάμβανε την κάθε στιγμή και καμάρωνε το μπουμπούκι της, τη μοναχοκόρη της τη Δανάη, που άνθιζε μέρα με τη μέρα.

    Η Δανάη! Ένα άσπρο τριαντάφυλλο που εδώ και δεκαεπτά Απρίληδες στόλιζε τον κήπο της ζωής…

    Της δικής της ζωής.

    Το χαμόγελό της έμοιαζε με ηλιαχτίδα που σκορπούσε παντού ζεστασιά και φως. Τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια της έλαμπαν σαν δυο δροσοσταλίδες πάνω σε ροδοπέταλο.

    Ένα μικρό, λευκό περιστέρι η ψυχή της, που λαχταρούσε να πετάξει χαρούμενο στο γαλάζιο ανοιξιάτικο ουρανό.

    Τον δικό της ουρανό.

    Κι άνοιγε σιγά-σιγά το άσπρο τριαντάφυλλο και σκορπούσε παντού τη χαρά. Και πλημμύριζε με ευτυχία το σπίτι και η καρδιά…

    Η δικής της καρδιά… Της Αίγλης.

    Ναι, ήταν όμορφη εκείνη η άνοιξη του 2002, με όλα τα καθημερινά προβλήματα, με όλες τις καθημερινές ασχολίες, με όλες τις σκοτούρες της δουλειάς της Αίγλης, με όλες τις λαχτάρες των μαθημάτων της Δανάης…

    Αγνή Χαραλάμπους Στο λόφο των αστεριών