Και είναι τόσο σφιχτά δεμένοι μ’ αυτές, που έχουν γίνει ένα μαζί τους…

Μα, σαν έρθει η χαρά και είναι τόση πολλή, που δεν τη χωράει το σπίτι, τότε ανοίγουν τα παράθυρα και οι πόρτες, να μπει μέσα ο ήλιος, να χορέψει με την ευτυχία… Να μπει μέσα το φως να στεφανώσει τις ψυχές, που φτερουγίζουν χαρούμενες…

Κάθε σπίτι έχει τη δική του ιστορία…

Μπαίνουμε σ’ ένα σπίτι που έχει ανοίξει τις πόρτες και τα παντζούρια του στο φως. Θα προσπαθήσουμε να “διαβάσουμε” τη δική του ιστορία. Μια ιστορία πολύπλοκη, μα ενδιαφέρουσα.

Αφέντρα αυτού του σπιτιού είναι μια κόρη! Λέω αφέντρα, γιατί αυτή ορίζει τα πάντα εκεί μέσα. Μπορεί να μην έχει δώσει ποτέ διαταγές σε κανένα, μα είναι κυρά κι αφέντισσα, γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Μπορεί να είναι μικρή - μόλις δεκαεφτά χρονών – μα φαντάζει αρχόντισσα, κι ας μην το ξέρει…

Σαν λείπει από το σπίτι, όλα είναι θλιμμένα, βουβά και σιωπηλά… Μα σαν μπαίνει μέσα, το σπίτι πλημμυρίζει με φως. Και τότε χιλιάδες μικρά φωτάκια αναβοσβήνουν στο σκοτάδι, αναβοσβήνουν στις καρδιές…

Κι εκείνη λάμπει ολόκληρη, αστράφτει και χάνεται με μιας, για να ξανάρθει πάλι, να λούσει το σπίτι με φως.

Είναι η κόρη της Αστραπής! Τα μαλλιά της ξανθά, μεταξένια. Τα μάτια της μελιά, χρυσαφένια… Μοιάζει να έπεσε από τον ουρανό σαν ένα απόκομμα του φεγγαριού, για να στολίσει τούτο το σπίτι… Για να φέρει τη χαρά, την ελπίδα, την ευτυχία, την ευφορία…