Περπατώ ... περπατώ στις πλαγιές των ονείρων.
Μικρά, τρυφερά, πολύχρωμα λουλούδια
χαϊδεύουν τ’ ακροδάχτυλα της ψυχής μου.

Η ψυχή μου έν’ ανθισμένο λουλούδι,
μ’ ανοιγμένα τα πέταλα στου ονείρου το χάδι.

Περπατώ... περπατώ στις πλαγιές των ονείρων.
Πουλιά γλυκόλαλα ξυπνούν τις αισθήσεις μου
χτυπώντας με το ράμφος το αραχνιασμένο
και σκονισμένο παράθυρο της καρδιάς μου.

Σ’ ένα ξέφωτο με περιμένει ο Ήλιος.
Μου χαμογελά... Ευθύς πλήθος ηλιαχτίδες
παραβιάζουν τ’ αραχνιασμένο παράθυρο,
ορμούν στη σκοτεινή κάμαρη της καρδιάς μου
και τη στολίζουν με χρυσαφένιες κλωστές!

Περπατώ... περπατώ στις πλαγιές των ονείρων.
Στη γωνία μού στήνει καρτέρι ο φτερωτός θεός.
Με χαιρετά και με καλεί με το χέρι.
Πιάνομαι γερά κι αρχίζω να χορεύω... να χορεύω...

Ο θεός του Έρωτα σκορπίζει αστέρια στα μαλλιά μου,
τα στολίζει με πολύχρωμες κορδέλες...
Στρώνει τ’ ασημένιο χαλί τ’ ουρανού στα πόδια μου.
Και συνεχίζω να χορεύω... να χορεύω...

Η ψυχή μου πλημμυρίζει με χρυσαφένιες κλωστές,
ασημένιους ουρανούς, αστέρια και πολύχρωμες κορδέλες!

Στροβιλίζομαι... στροβιλίζομαι γύρω απ’ τ’ όνειρο.
Όμορφη ζαλάδα, θολούρα, θάμπωμα του νου...
Αισθήσεις, παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις χορεύουν
τρελά μες στο μυαλό, ενώ το Φως αναβοσβήνει...

Στροβιλίζομαι... στροβιλίζομαι στην πίστα της ψυχής.

Χάνομαι μες στου Έρωτα τη δύνη.
Χάνομαι μες στην έκσταση του Ονείρου.

Και ξαφνικά! ... τα φώτα σβήνουν.
Τ’ όνειρο γίνεται άνεμος, που μπαίνει σφυρίζοντας
από τ’ ανοιχτό παράθυρο της καρδιάς μου.
Η κάμαρη της ψυχής μου σκοτεινή, η πίστα άδεια...
Περπατώ... περπατώ σκοντάφτοντας στα συντρίμμια...